Lindy Hop
Lata 20. i 30. XX wieku były czasem rozkwitu dla nowojorskiego Harlemu. Ta afroamerykańska dzielnica stała się ważnym punktem kulturowym miasta, który przyciągał do siebie zarówno rzesze lokalnych artystów, jak i entuzjastów różnych form sztuki z dalszych okolic.
Kluby nocne tętniły życiem, dając muzykom przestrzeń do ekspresji i wzajemnej inspiracji, przez co brzmienie jazzu zmieniało się szybko na przestrzeni lat. W orkiestrach zaczęły się wydzielać poszczególne sekcje instrumentalne, a typowe dla ery Charlestona ciężkie tony tuby i szarpane dźwięki banjo, zostały zastąpione bardziej melodycznie grającymi kontrabasem i gitarą. W połączeniu z delikatnymi uderzeniami miotełek perkusyjnych o werble, powstawał rytm tak płynny, że powstrzymanie się od tańca było praktycznie niemożliwe.
Nowe brzmienie zostało nazwane “swingiem”, a kiedy powstawało, ludzie tańczyli, tak jak podpowiadała im to muzyka. Tak narodził się Lindy Hop.
“Swing dancing is done to swing music… it’s very smooth, and it flows.”~ Frankie Manning
Lindy Hop doskonale odzwierciedlał ducha nowo powstałych dźwięków, jednocześnie garściami czerpiąc z bogatej kultury afroamerykańskiej i poprzedzających go popularnych tańców, takich jak Black Bottom, czy Charleston. Był i jest tańcem ulicznym, wolnym od sztywnych zasad i pozwalającym na improwizację i indywidualną ekspresję.
W latach swojej świetności pozwolił wielu najlepszym tancerzom zaistnieć na wielkich ekranach, przynosząc sobie popularność w całym kraju. Najbardziej znaną grupą taneczną byli Whitey’s Lindy Hoppers, wywodzący się z nowojorskiego Savoy Ballroom. Ich występy, zachowane na archiwalnych nagraniach do dziś wzbudzają nasz podziw i inspirują.
